प्रेमाचा शेवट... कधी कोनावर प्रेम केले असेल तर वाचुन बघाच.....

कधी कोनावर प्रेम केले असेल तर वाचुन बघाच......प्रेमाचा शेवट...

तुझ्या रुपात मन कैद माझे झाले.
तो कविता वाचत होता.
"गप रे" ति वैतगली होति.
जरा सिरीयस बन. २ वर्षे झालीत..
बाबा मागे लागलेत लग्नासाठी..

माझा हो कळव.. तो हसत म्हणाला..
अन काय कळवणार? तुला ना नोकरी,
ना काहि व्यवसाय. अरे लग्न म्हणजे गंमत नाहि.
अग गंमतच आहे. लग्न म्हणजे सहजिवन, प्रेम,
एकमेकात आडकण.लग्न म्हणजे संलग्न.

वेडा आहेस. अरे लग्न म्हणजे संसार,
म्हणजे घर, दुध, किराणा, मुल,लग्न म्हणजे पैसा..ति म्हणाली
हातात हात तुझा, अन तुझी साथ. पैसा येइल. येतो. तो म्हणाला
पैसा म्हणजे परसातल प्राजक्ताच झाड नाहि.
हालवल कि फुलांनी आंगण भरुन जात..तिन फटकारल..

अग पण, तो बोलायच्या आतच ति म्हणाली..
पैसा कि प्रेम हा वाद विवाद कालबाह्य आहे..
प्रेमाच्या जागी प्रेम आहे, अन पैसा त्याच्या जागि.
तु मल खुप आवडतोस.. पण तु मला विचार करुन निर्णय दे.
तिन अल्टिमेटम दिला..

1४ फेब्रुवारी चा दिवस होता आज खिशात पैसे होते.
दिवस तिच्या बरोबर मजेत घालवायचा होता.
त्यान तिला फोन केला.बर झाल, फोन केलास,
मला पण तुझ्याशी बोलायच आहे.ति म्हणाली.
नो प्रोब्लेम.. ताज मधे भेटु. काय?.. ति उडालीच.

ताज च्या थंडगार वातावरणात, ति सुखावलि होति.
मग काय ठरल?.तिन विषयाला हात घातला.
तो बोलतच नव्हता. मी थांबु शकत नाहि.
हि आपली शेवटची भेट.. तिच्या बोलण्याला धार होति..

तो आतुन तुटत चालला होता..प्लिज..
अरे प्लिज काय? सारच कठीण आहे.ति म्हणाली.
मी निघते? ..प्लीज थांब, मला एक संधी दे..तो म्हणाला.
तु फक्त एक वर्ष दे मला, तुल पाहिजे तेवढा पैसा देतो...तो म्हणाला.

ति खळखळुन हसली." वेडा रे"अरे पैसा म्हणजे?...
आय नो. त्यान वाक्य तोडल."किति पैसे लागतात संसाराला?
लाखो रुपये ति म्हणाली..ठीक आहे. एक डिल.तो म्हणाला.
आपण पुढच्या 1४ फेब्रुवारीला आपण इथच, ताज मधे,संध्याकाळी. ७ ला भेटु.
अन काय करु..तिन विचारल..
मी त्या दिवशी तुझ्या पायावर ७५ लाख रुपये ओतिल...तुला संसारा साठी.

त्या चित्रपटांत हिरो हिरॉइन ला नोटांनी अंघोळ घालतो तशी.अंघोळ घालीन...
तो हसत म्हणाला."मॅड आहेस." पण म्हणुनच तु मला आवडतो.ति..
पण वचन दे, वाट पहाशील म्हणुन.. तो म्हणाला.
ठिक आहे, पण ७५ रुपये तरी आणशील अस वाटत नाहि. ति हासली. .....

1४ फेब्रुवारी तो तिचि ६ वाज ल्या पासुनच वाट पहात होता.
तेच टेबल होत, मागच्या वर्षीच, ति ये‌इल? तो अस्वस्थ होता
७ वाजायला आले होते, अन तेवढ्यात ति आत येताना दिसली.
तिच्याशी नजरानजर होतच त्यान हात हलवला.
हाश हूश करत ति समोरच्या खुर्चीवर बसली.

कशी आहेस? फार गरम होत आहे. पहिल पाणी पिते.
म्हणत उठुन ति त्याच्या समोरच्या ग्लास घ्यायल वाकली.
ति वाकली असताना, त्याला ब्ला‌उज मधे लपवलेल्या मंगळसुत्रचा पदर दिसला.
अग मी मागवतो म्हणेपर्यंत तिन ग्लास तोंन्डाला लावला होता.

अरे फार पाणी पाणी झाल होत.. हं आता बोल.
काय बोलु? तुच सांग. तिच्याकड बघत तो म्हणाला.
मग काय? कुठे आहे ७५ लाख? ति हसत म्हणाली..
त्याचा चेहेरा पड्ला होता., नाहि जमल, तु म्हणालीच तेच खर.
७५ लाख काय ७५ रु जमले नाहि. पैसा मिळवण कठिण आहे..

जा‌उ देत, मला माहित होत, ति समजावणीच्या स्वरांत म्हणाली.
मला पण तसच वाटत होते. पण म्ह्टल तुला शब्द दिला होता...
तो बघत होता..अजुन काय? पडलेल्या चेहे~यानि तो म्हणाला.
सांगु ति म्हणालि.. अरे माझ लग्न झाल, घरचे मागे लगलेच होते.
तो बॅन्केत आहे, १ बेडरुमच घर आहे... तुझ अस.. ति म्हणाली. सॉरी..

तुझ खर आहे., तु ठीकच केल, माझ्याबरोबर.... वायाच गेल असत.
तो म्हणाला.. ठीक आहे. मी निघते, तुला आता अस भेटण बर नाहि
. निघते.. ति म्हणाली.. तो तिच्या पाठमो~या आकृति कडे बघत होता..

तो बराच वेळ बसुन होता. सार संपल होत.
रुम च्या नोकरानि टॅक्सीत सामान भरल..
सर कुठे? टॅक्सी ड्रायव्हर ने विचारले.
सहारा एयर पोर्ट. ईंटर नॅशनल टर्मीनल.


टॅक्सी वेगात चालली होति,
गार हवेच्या सपक्यान डोक शांत होत होत.
विमान तळावर टॅक्सी थांबली,
त्यान ट्रॉलीत लगेज भरल.व भाड देवुन तो निघाला,

सर,टॅक्सी ड्रायव्हर ने हाक मारली,
सर, तुमची बॅग राहिली आहे,
त्यान टॅक्सी ड्रायव्हर कड बघितल, अन म्हणाला
बॅग तुला राहु देत, त्यात ७५ लाख रुपये आहेत.
नाहितरी, मला आता त्याचा काहिच उपयोग नाहि,
ड्रायव्हर बराच वेळ त्याच्या पाठमो~या आकृति कडे बघत होता

कडु गोड आठवणीत तुझ्या साठव मला
मैत्रीचा हात हवा असल्यास आठव मला
माझ्या वाटेचा आनंद तुझ्याकडे ठेव
तुझ्याकडे काही दु:ख असतील तर पाठव मला.

आनंदीपणे जगण्यासाठी...

 आनंदीपणे जगण्यासाठी...

काही जण नोकरी मिळाली नाही म्हणून रडत असतात, तर काही नोकरीसाठी प्रवास करावा लागतो म्हणून रडत असतात. काही जण बढती मिळत नाही म्हणून, तर काही जण बढती मिळाल्यामुळे येणाऱ्या जबाबदारीच्या ओझ्यामुळे रडत असतात. खरं तर कष्टांपासून आपली कोणाचीच सुटका नाही. समस्यासुद्धा आपल्या सगळ्यांना असतात. नोकरी मिळाली असेल, तर एक प्रकारच्या समस्या, बेकार असाल तर दुसऱ्या प्रकारच्या, अयशस्वी असू तर एक प्रकारचे कष्ट व यशस्वी असू तरीसुद्धा कष्ट करावेच लागतात. खरं तर आनंदी राहणं व रडतखडत राहणं या दोन प्रकारच्या प्रवृत्ती आहेत. कोणती प्रवृत्ती निवडायची हे आपल्या प्रत्येकाच्या हातात असते. आनंदी प्रवृत्ती निवडली तर आपल्या हिताचे ठरते. त्यासाठी-
वर्तमानात जगायला हवे ः
आपल्या सगळ्यांना नेहमी वर्तमानात समस्या जास्त असतात. आनंद नेहमी भविष्यकाळात मिळणार असतो. नोकरी मिळाल्यावर आनंद मिळेल, बढती मिळाल्यावर आनंद मिळेल, बढतीमुळे येणारी जबाबदारी पार पाडल्यावर आनंद मिळेल आदी. त्यामुळे प्रत्येक वेळी आनंद भविष्यकाळात ढकलला जातो व संपूर्ण आयुष्य त्रासदायक होऊन जाते.

प्रत्येकाला समस्या असतात अन्‌ त्या सोडविण्यासाठी भौतिक, वैचारिक, भावनिक, मानसिक साधनसामग्रीची गरज भासते. त्यासाठी शोधक नजर असावी लागते. आनंदी मन हे शोधक असते, त्यामुळे आनंदी वृत्तींच्या लोकांना पर्याय लवकर मिळतात व समस्या सोडविल्या जाऊन समाधान मिळते. संधी जास्त उपलब्ध होतात. नेहमी आपण लक्षात ठेवायला हवे-Past is History, Future is Mystery and Present is Gift, That is why we call it as "PRESENT'.

अर्थात वर्तमानकाळ ही आपल्याला मिळालेली मौल्यवान भेट आहे. रोजच्या चोवीस तासांमध्ये स्वतःसाठी एक छोटी कृती करा. ज्यामुळे तुम्हाला स्वतःला मस्त वाटेल. उदा. आरशातला निवांत क्षण स्वतःला द्या, स्नानाचा, जेवणाचा वेळ एन्जॉय करा, स्वतःसाठी गाण्याची लकेर घ्या. आपल्याला आता आनंद हवाय हे लक्षात घेऊन, "आता इथे या क्षणी' अशी कृती करा व करत राहिलात तर आनंदी वृत्ती वाढते व ती जगण्याची पद्धती होते.

स्वतःत बदल घडविता येतो ः
आनंदी राहण्यासाठी व आनंदाने जगण्यासाठी सतत शिकत राहण्याची व सर्वांकडून शिकत राहण्याची सवय हा आपल्या स्वतःमधील विधायक बदलाचा गाभा आहे. आपली स्वतःची शिकण्याची गती याचा अंदाज आपल्याला शोधता यायला हवा. स्वयंविकासाची एकच पद्धत सर्वच व्यक्तींना लागू पडत नाही. आनंदी राहायचे म्हणजे "कधीही चिडायचे नाही, कधीच रडायचे नाही, कधीच घाबरायचे नाही' हा हेका नव्हे तर या नकारात्मक भावना निर्माण होणार हे स्वीकारून त्यांची व्याप्ती, तीव्रता कमी करायची. हे सतत प्रयत्न करून त्या दिशेने पाठपुरावा करत राहिले तर आपल्याला जमू शकते. लगेच चार-सहा महिन्यांत फरक पडेल असं नाही. या संदर्भातील ही एक गोष्ट. एक वाटसरू रस्त्याच्या कडेला झाडाखाली बसलेल्या गृहस्थाला विचारतो, ""काहो अमूक अमूक गाव किती लांब आहे इथून?
""पाच किलोमीटर..''
""किती वेळ लागेल पोहोचायला?''
""माहीत नाही''
""माहीत नाही?''
""नाही.''
"काय माणूस आहे,' अशा अर्थाने खांदा उडवून वाटसरू चालायला सुरवात करतो, पाठीमागून आवाज येतो, या चालीने गेलात तर तासाभरात पोहोचाल, ""आता कसं सांगितलंत?'' वाटसरू विचारतो, तो गृहस्थ सांगतो, ""कारण आता पाहिलं ना तुम्हाला चालताना.. म्हणून.''
आपल्यात आपण बदल घडवून आणू शकतो. कारण प्रत्येक व्यक्ती स्वतःच्या पद्धतीने एकमेव व अद्वितीय असते.
जगण्याचा उद्देश शोधा ः
आपल्या सगळ्यांना जीग सॉ पझलचा (Jig Saw Puzzle) खेळ माहीत आहे. त्यामुळे वेगवेगळ्या आकाराचे व वेगवेगळ्या रंगांचे तुकडे असतात. ते सर्व विशिष्ट पद्धतीने मांडले, की एक मोठा भौमित्तिक आकार तयार होतो. प्रत्येक तुकड्याची विशिष्ट जागा असते. ती जागा चुकविली तर ते पझल आपल्याला सोडविता येत नाही. आता हेच आपल्या आयुष्याला कसे लागू होत असते हे आपण पाहू या.
आपल्याला आपल्या स्वतःमध्ये काही बदल करायचे असतील तर ते आपण प्रतिष्ठेचे प्रश्‍न न करता सहजपणे करायला हवेत. जर जीग सॉ पझलमध्ये एखादी सोंगटी अनवधानाने चुकीच्या जागी लावली तर खेळ पूर्ण होऊ शकत नाही. त्याप्रमाणेच मीच का बदलू? माझा स्वभावच तसा आहे. त्याला मी काय करू असे प्रतिष्ठेचे प्रश्‍न कुचकामी आहेत हे आपल्या लक्षात येईल. त्यामुळे जगण्यातील आनंद व उद्दिष्टे आपण ठरविली की तेथपर्यंत पोहचणे ही सुद्धा आनंदयात्रा होते. कुठेही अट्टाहास निर्माण होत नाही.
थोडक्‍यात आनंदीपणे जगण्यासाठी,
उद्दिष्टे असावीत, आपल्या माहितीसाठी
समाधान त्यात नित्य नवे
बदलावे स्वतःला, विवेकी कृतीने
आनंदाचे कोंदण तेथेची आहे।। 

एक गमतीदार गोष्ट आहे. देवाने ही सृष्टी निर्माण केली. अनेक प्राणी निर्माण केले. प्रत्येक प्राण्याला विशिष्ट जीवन दिले. परस्परावलंबी जग निर्माण केले. त्याचे नियम करून ते सर्वांना लागू केले. शिवाय मानव नावाच्या प्राण्याला विशेष बुद्धी दिली. हे सगळं करण्यासाठी देवाला खूप वर्षे लागली. त्याचं काम झालं, आता हे देवाने ठरविलेले नियम सगळी जगरहाटी चालवणार होते. काम करून देव खूप दमला होता, त्याला विश्रांती घ्यायची होती. तो वस्तीपासून एका निबिड घनदाट जंगलात गेला अन्‌ विश्रांती घेऊ लागला, पण त्याला तेथे विश्रांती घेता आली नाही. मनुष्यप्राणी तेथे देवाला शोधत पोहोचला अन्‌ त्याने देवापुढे आपल्या मागण्या सादर केल्या, ""मला सुख दे, मला शांती दे, मला आनंद दे.'' देवाला खूप आश्‍चर्य वाटले, खरं तर सर्व प्राणीमात्रांपेक्षा त्याने मनुष्याला जास्तच दिले होते. ""इतर प्राणी माझे नियम पाळतात अन्‌ माझ्याकडे काहीच मागत नाहीत, या मनुष्यप्राण्यापासून लांबच राहायला हवे.'' हे मनात ठरवून देव उंच उंच पर्वतावर विश्रांतीसाठी गेला. देवाला वाटले त्याला तेथे निवांत विश्रांती घेता येईल. पण काही दिवसांतच मनुष्य तेथेही पोहचला अन्‌ सुख व आनंदाची मागणी करू लागला. आता काय करावं, कुठे जावे हे देवाला समजेना. तेवढ्यात देवाच्या डोक्‍यात छान कल्पना सुचली, त्याने अशी जागा शोधून काढली, की मनुष्य तेथे पोहचू शकणार नाही. त्याने मनुष्याच्या मनातच प्रवेश केला. तेव्हापासून जळी, स्थळी, काष्ठी, पाषाणी मनुष्य देवाला शोधतोय पण त्याला काही देव सापडत नाही. एकही माणूस आपल्या मनात डोकावून बघत नाही. तेथेच देव विश्रांती घेत बसलेला आहे अन्‌ तेथेच सुख, आनंद समाधान आहे.

खरं तर आपल्याला आनंद कुठे शोधायचा हे माहीत नसतं. आपण चुकीच्या ठिकाणी आनंद शोधत असतो, बाहेरील जगात आनंद आहे असं आपल्याला नेहमी वाटत असते. त्यामुळे आपण सतत रडगाणं गात राहतो .

आत्महत्या शेवटचा पर्याय...????

क्लिक करा मोटे दिसेल ... वाचता येयील ...

कॉफी..... नक्की वाचा .. छोटीशी गोष्ट ....

कॉफी...... छोटीशी गोष्ट ....

पावसाची रिपरिप चाललेली. रस्त्याच्या दुतर्फा झाडं. ओला डांबरी रस्ता. ओल्या रस्त्याच्या काळा रंग आणि रस्त्याच्या बाजूला दाटलेला हिरवा रंग ह्याचं सुंदर काँबिनेशन. रस्त्याच्या मधोमध ती दोघं चाललेली. एक तो आणि एक ती. दोघांकडे मिळून एकच छत्री. छत्री रंगीबेरंगी आहे. म्हणजे त्याची नक्कीच नाही. तिचीच असणार. तो उंचापुरा, लांबून तरी दिसायला देखणाच. पांढरा शुभ्र शर्ट, त्याच्यावर साहेबी झोक दाखवणारा टाय. तीही बहुतेक ऑफिसमधूनच येत असणार. ठेंगणी ठुसकी, पण हिल्स च्या शिड्या लावून उंच झालेली, तरीही सुंदर. साधारण पस्तिशीच्या आसपास वाटणारी ती दोघं. चालत चालत कडेच्या पंधरा मजली बिल्डिंगच्या समोर येऊन पोचली.

" घर आलं." ती जरा निराशेनेच म्हणाली
" हं"
" .... "
" छत्री शेअर केल्याबद्दल थँक्स"
" थँक्स काय त्यात? तू भिजणार त्यापेक्षा एक छत्री दोघांत काय वाईट आहे? "
" हं. इथे राहतेस तू"
" हो"
" तू? "
" ...... "
" बरं थँक्स फॉर द कंपनी"
" थँक्स फॉर द अंब्रेला"
" नुसतं थँक्स चालणार नाही"
" मग? "
" हाऊ अबाउट अ कॉफी? "
" डन. पण एका अटीवर"
" शूट"
" थँक्स फॉर अंब्रेला जसं नुसतं चालत नाही, तसं थँक्स फॉर द कंपनी पण नुसतं चालणार नाही"
" बरं. मग?"
" हाऊ अबाउट अ कॉफी? "
" डन. पण एका अटीवर"
" शूट"
" मी आता कॉफी देईन, आणि तीसुद्धा इथेच माझ्या घरी"
" ..... "

दोघंही खळखळून हसले. तिथे तिची छत्री बंद केली. ती दोघं बिल्डिंगमध्ये शिरली. मिटलेल्या छत्रीतून सांडणाऱ्या पावसाने त्यांचा पाठलाग केला. दोघं लिफ्टमध्ये शिरली. तिचा मजला आला. त्याने स्त्रीदाक्षिण्य दाखवत तिला प्रथम बाहेर जाऊ दिलं. लिफ्टचं दार लावून तोही तिच्यामागे चालू लागला. तिच्या हिल्सचा खालच्या लादीवर होणारा आवाज तेवढाच काय तो ऐकू येत होता. लिफ्टच्या दुसऱ्या टोकाला बरोब्बर समोर असलेल्या अपार्टमेंटचा दरवाजा तिनं तिच्याकडच्या चावीनं उघडला.

" ये ना" ती त्याला म्हणाली
" थँक्स"
" ये बस" सोफ्याकडे हात दाखवत ती त्याला म्हणाली. तिच्या डाव्या हाताच्या बोटातल्या अंगठीचा हिरा चमकलेला त्याने पाहिला.
" पाणी आणू? "
" नको. पावसात अखंड भिजलोय आपण. मी सोफ्यावर बसत नाही. तुझा सोफा खराब होईल"
" अरे बस. त्यात काय? पाणीच तर आहे. वाळेल. तू बस. मी आलेच पटकन कॉफी घेऊन"

सोफ्यावर बसण्याआधी पुन्हा तो दाराजवळ गेला. तिथे पायपुसणं होतं, त्याला खसखसून पाय पुसूनच तो आत आला. सोफ्यावर बसला. घराची सजावट खूप सुंदर केली होती तिने. कलात्मक वृत्ती जिथे तिथे दिसून येत होती. अगदी भिंतीवर लावलेलं चित्र असो किंवा शोकेसमधली गणपतीची मूर्ती असो. सगळ्या घरात असणाऱ्या ह्या गोष्टी तिच्या घरात मात्र वेगळ्या दिसत होत्या. टेबलावरच्या फ्रेमनं त्याचं लक्ष वेधून घेतलं. तिचा फोटो. काळेभोर केस. मोठे जिवंत डोळे, अगदी आरशासारखे नितळ आणि खरे. डाव्या गालाला पडलेली खळी. आणि तिचं ते दिलखेचक हास्य. फोटो पाहून त्याच्याच चेहऱ्यावर हसू उमटलं.

" काय रे कुठे हरवलास? " तिच्या प्रश्नानं तो भानावर आला.
" काही नाही. सहजच. घर खूप छान आहे तुझं"
" मग असायलाच हवं. माझं आहे ना? "
" हं. बरोबर. छान लोकांचं सगळंच छान असलंच पाहिजे. "
" .... "
" बरं झालं भेटलीस नाहीतर भिजलो असतो मी"
" अजून भिजायचं काही राह्यलंय का? थांब मी तुला टॉवेल आणून देते"
" अगं नको आय ऍम ऑल राईट"
" असं कसं थांब."

त्याला तसंच बसवून ती आतमध्ये गेली. कपाट उघडून टॉवेल शोधत राहिली. मग काहीतरी आठवल्यासारखं कपाट तसंच सोडून बाथरुमकडे गेली. बाथरुममध्ये आतल्या हुकला टॉवेल लावला होता. टॉवेल घेऊन ती बाहेर गेली. त्याला टॉवेल दिला. तिच्या घरी ओपन प्लॅन किचन होतं. तशीच ती किचनमध्ये कॉफी कुठपर्यंत आली ते पाहायला गेली. कॉफी मगांत ओतताना तिचं त्याच्याकडे लक्ष गेलं. टॉवेलने पुसल्याने केस उभे राहिले होते. पावसाचं पाणी तसंच वाळल्यावर येते तशी पांढरट झाक चेहऱ्यावर होती. घारे डोळे, धारधार नाक. कॉफी ओतता ओतता तिने सगळं डोळ्यात साठवून घेतलं. त्याच्या हातात कॉफी देत ती त्याच्या समोर जाऊन बसली

" थँक्स" तो म्हणाला
" पुन्हा थँक्स? "
" सॉरी... कॉफी छान झालेय"
" .. "
" तू काय करतेस. म्हणजे आमच्या ऑफिसच्या इथे कशी काय? "
" कुणालातरी भेटायचं होतं. आधी ठरलं होतं. म्हणून आले होते"
" मग झाली का भेट? "
" हो झाली ना आणि मी कॉपीरायटर आहे. ऍड एजन्सीत"
" हं. इंटरेस्टिंग"
" तू"
" मी नथिंग इंटरेस्टिंग. मी आयटी मध्ये आहे. प्रोजेक्ट मॅनेजर बट नथिंग लाइक बीइंग अ कॉपीरायटर. टोटल बोअर"
" असं काही नाही. मला असं वाटतं, लोकांना सांभाळणं आणि त्यांच्याकडून काम करून घेणं इज इक्वली क्रिएटिव्ह"
" असेलही. पण मला नाही आवडत. माझा ओढा क्रिएटिव्ह फिल्डकडं जास्त आहे"
" लाइक? "
" लाइक एनिथिंग क्रिएटिव्ह. काहीही म्हणजे रेडिओ जॉकी पासून फॅशन डिझाइनिंग पर्यंत काहीही. पण नॉट प्रोजेक्ट मॅनेजमेंट"
" दूरून डोंगर साजरे. आपल्याकडे नाही ते आपल्याला नेहमीच हवंसं वाटतं"
" असेलही. पण जे नाही ते एकदा मिळवून पाहायला काय हरकत आहे? "
" अग्रीड. पण हातचं सोडून पळत्याच्या मागे लागलं आणि तेही नाही मिळालं आणि होतं तेही हातचं निसटलं तर?"
" हं"

पुढे काय बोलायचं ह्यावर दोघंही विचार करत बसले.

" कॉफी छान झालेय" तो काहीतरी बोलायचं म्हणून म्हणाला.
" मगाशी सांगून झालं तुझं. आता दुसरी काहीतरी काँप्लिमेंट दे. इथे काँप्लिमेंट देण्यासारख्या बऱ्याच गोष्टी आहेत. आहेत की नाही?"
" हो. बरं. ते पेंटिंग खूप छान आहे"
" आणि? "
" आणि तुझं घर छान आहे"
" आणि? "
" ती फ्रेम छान आहे"
" फक्त फ्रेम की आतला फोटोही"
" फोटोच म्हणजे"
" माझा आहे"
" समजलं"
" मग? "
" मग? मग रिकामा झाला. कॉफी संपली"
" हो माझीही"
" बरं नाऊ माय टर्न. तशीही माझ्याकडून एक कॉफी ड्यू आहेच. मी बनवू? "
" बनव की. त्यात काय. फक्त कॉफी साखर सापडली म्हणजे झालं"
" सापडेल. डोंट वरी"

तो किचनमध्ये शिरला. तिने केलेल्या कॉफीच भांडं तसंच ओट्यावर होतं. गॅस सुरू करेपर्यंत तरी काही अडचण आली नाही. धडपडत त्याने कॉफी बनवलीच. संपूर्ण वेळ ती त्याच्याकडे एकटक पाहत होती. त्याची प्रत्येक हालचाल डोळ्यात साठवून ठेवत होती. तो परत येऊन टेबलावर ठेवलेले मग किचनमध्ये घेऊन गेला. तिच्या आणि त्याच्या दोघांच्या मगांत त्यानं कॉफी ओतली आणि परत बाहेर आला.

" हं कॉफी इज रेडी. आयला पण एक प्रॉब्लेम झाला. तुझा मग कोणता आणि माझा कोणता हे मी विसरलो"
" विसरलास? " तिने उसनी काळजी आणून विचारलं.
" हो"
" बरं. मी नाही विसरले. उजव्या हातातला तुझा आणि डाव्या हातातला माझा"
" कशावरून? "
" मी बघत होते अख्खा वेळ मगांकडे."
" ... "
" अरे चालेल रे. एवढं काय उष्ट्या मगाचं."
" मला चालेल गं. पण तुला चालेल नाही चालणार माहीत नव्हतं"
" चालेल"

तिला मग देऊन तो पुन्हा आपल्या जागी जाऊन बसला

" तुला कॉफी आवडते" तिने विचारलं
" विशेष नाही. पण चालते"
" अरे मग सांगायचं की चहा केला असता"
" नको चालतं. तुला आवडते?"
" भरपूर. कॉफीवर मी दिवस दिवस काढू शकते. नव्हे काढतेच. अरे ऑफिसमध्ये कधी कधी काही सुचतंच नाही. आमचं काम म्हणजे एकेका ओळीसाठी झगडायला लागतं दिवस दिवस. मग काय? काही सुचत नसलं की मी आणि कॉफी, कॉफी आणि मी"
" हं. मला कॉफी आवडत नाही असं नाही. पण चांगली कंपनी असेल तर आवडते. एकट्याला फारशी आवडत नाही. "
" माग आज आवडतेय की नाही? "
" कोण? "
" कॉफी? "
" हो. नक्कीच. "
" गूड. आता मला सांग आधी कधी आवडली होती आजच्या. कॉफी? "
" जाऊदे गं. कॉफीचं काय? कधी आवडते कधी नाही आवडत"

दोन क्षण शांतता पसरली. हातातला मग सावरत तो उठला आणि उगाचच खिडकीकडे गेला. बाहेर पाऊस पडतच होता. निसर्गवृत्ती मोहरून आल्या होत्या. ती त्याच्या बाजूला कधी येऊन उभी राहिली त्याला कळलंही नाही. पण जेव्हा कळलं, तेव्हा तिचं नुसतं त्याच्या बाजूला असणंही त्याला भयंकर उष्ण वाटलं. आणि तिलाही.

" आर यू सिंगल? " त्याने विचारलं
" ... "
" आर यू? "
" आय ऍम मॅरिड"
".... "
" तू?"
" तो आहे कुठे?"
" ... "
" ... "
" असेल ऑफिसात. तुमच्या आयटीवाल्यांचं काही सांगता येतंय का? अमेरिकेत बसलेल्या लोकांचे तुम्ही बांधलेले. त्यांच्या वेळांवर तुमची कामं चालायची."
" हं"
" तू सांगितलं नाहीस? "
" काय? "
" आर यू सिंगल? " तिने विचारलं
" नो. आय ऍम मॅरिड टू. पण तुझ्याकडे बघून वाटत नाही की तुझं लग्न झालं असेल म्हणून"
" हं. तुझ्याकडेही"
" रिअली?"
" ... "
" तुझी बायको कुठाय? म्हणजे काय करते"
" काम करते. तिचं सगळं विचित्रच आहे. एकदा का ती कामात बुडली की दिवस दिवस बुडलेली राहते. खरंतर आज आमची ऍनीव्हर्सरी आहे"
" मग आज तिच्याबरोबर-"
" नाही. छत्री तुझ्याकडे होती ना? मग तुझ्याबरोबर आणि वर कॉफीही सो"
" .... "
" .... "
" एक सांगू? आज माझीही ऍनिव्हर्सरी आहे" ती म्हणाली
" ...... " तो काहीच बोलला नाही
" आर यू अनहॅपी? " तिने विचारलं.
" नो नाही. अगं आय ऍम नॉट अनहॅपी बट-"
" यू कॅन बी हॅपीअर, राइट? "
" बरोबर. तू?
" अरे मीपण. आय ऍम नॉट अनहॅपी. बट आय कॅन बी हॅपीअर"
" आवडतो तो तुला"
" मनापासून. आहे मनोहर तरी वाचलंयस? "
" नाही. मला मराठी पुस्तकं वाचायला आवडत नाहीत पण ती मात्र आवडते"
" मला तो आवडतो. तुला ती आवडते, पण तरीही आपण दोघं असे इथे? "

तो आणि ती एकमेकांकडे बघतात. ती एक पाऊल पुढे होते. तोही एक पाऊल पुढे होतो. दोघांचे डोळे एकमेकांच्या डोळ्यात गुंतलेले. तो तिच्या खांद्यावर हात ठेवून तिला जवळ ओढतो. एकमेकांचा श्वासातला कॉफीचा वास एकमेकांचा नाकात जातो. आवेगाने तो आपले ओठ तिच्या ओठांवर टेकतो. तीही प्रतिसाद देते. आजूबाजूचं जग क्षुल्लक बनतं. कैक क्षणांनी त्यांची ती समाधी भंग पावते. तिच्या डोळ्यात नजर रोखून तो म्हणतो

" हॅपी ऍनिव्हर्सरी"
" हॅपी ऍनिव्हर्सरी" ती म्हणते
" यू कॅन बी हॅपिअर हे सरळही सांगता आलं असतं"
" तुलाही. पण कधी कधी अनोळखी होऊन पाहिलं की ओळखीची माणसं अधिक चांगली समजतात असं नाही वाटत तुला?"
" नक्कीच. अब इस बात पे एक कॉफी हो जाये"
" ओके. बनवतोस?"