तू कधी तरी भेटून जातेस

माझ्या स्वप्नांत कधीतरी येतेस
मला रोज पाहूनी कधीतरी हसतेस
पण जेव्हा मन आतुर होत भेटीला
आठवनिपेक्षा तूच जास्त आठवतेस
मनाच्या भरार्या थोड्या असतात
अपेक्षा तुझ्याकडून काही नसतात
तरिही आरशात तू दिसतेस
तिथे माझ्या आठवनिमध्ये तू असतेस
तिथ त्या तिथे त्या भेटीच्या टिकानी
तू कधी तरी भेटून जातेस

- मनोज गोबे

गेली कुठे ?

पाहण्या ग तुला , पापणी ही मिटे
नयन हे उघडताच, सांग गेली कुठे ?

दोन डोळ्यातली, दोन ओठान्तली
दोन श्वासातली, प्रीत गेली कुठे ?

आज का वाटतो कृष्ण हा एकटा
राधिका सांग तू आज गेली कुठे ?

मी जिला स्पर्शिले , उपवनी बहरली
रातरानी अशी , सांग गेली कुठे?

स्वप्न जे कालचे आज मी पाहतो
कालची शर्वरी , सांग गेली कुठे ?

दूर वाटेवरी, मी तुला पाहिले
वाट ती वेगली, सांग गेली कुठे

दूर तू,  दूर मी,  दूर एकांत हा !
सोडुनी या नभी, विज गेली कुठे ?

का "हरी" रे,  अशी रित प्रेमातली ?
छेडूनी  तार ती सांग गेली कुठे ?

- मनोज गोबे

|| पत्रिका ||

|| पत्रिका ||

आली हातात पत्रिका
माझ्या मुन्नीच लगीन
कुणी पोठामंदी  माझ्या
भोकसलिया संगीन ..

सया, सख्या , सविशिनी
हाती भरताती चुडा
तिचा मायेचा तो हात
पाटी भासतो आसुडा

गोऱ्या अंगाला हालद
लाविती सख्या साजनी
माजं भिजवती गाल
तुझ्या डोळ्यातील पानी

रेशमाच्या भान्गामंदी
तिने भरलय कुंकू
तिच्या दराहून जाता
आता नको आत वाकू

काल्या पिवल्या मन्याची
तिन पोत ओवियली
काय ठाउक  कुणाची
तिन गुढी उभारली

- मनोज गोबे

हे ईश्वरा

हे ईश्वरा  तुझ्या भक्ताचे
दुर्गुण गाऊ मी किती
कमी पडेल माझी मती
दुर्गुण गाता गाता

तुझा आवारात लोक
गाणी सिनेमाची लावतात
भजने याना भावतात
रिमिक्सचिच ...

कित्येकदा येथेच
चोर्यामोर्य होतात
दागदागिने  जातात
चपलाही राहत नाही ..

खरा तो संत नामा
वालावंतात कीर्तन गाई
आता कीर्तनकार येत नाही
खीशे  भरल्याशिवय....

तुला वाहिलेले श्रीफल
सांग कूटे जातो
पुजारी दुकानदार नाते
कायमचेच .....

दर्शनास अधुनमधुन
तरुण  तुझ्या येतात
दर्शन मात्र घेतात
भलतेच ....

म्हणून  आता  पृथ्वीवर 
जन्म नको घेऊ
अंतयात्रा नको पाहू
तुझीच तू ....

- मनोज गोबे

रहात होतीस तू जिथे

रहात होतीस तू जिथे ,
अजूनही वादल आहे तिथे
आठवण तुझी होते जेव्हा
वादल घालत धुडगुस तेव्हा

श्वास तुझा अजुनही
हवेत असतो दरवलानारा
नाव तुझं घेता क्षनिच
उठतो शहारा थरथरनारा

देट सगळी हिरवी हिरवी
झाडे वेली नटलेल्या
अजुनही होतात जिवंत
सगल्या फांद्या वटलेल्या

तुझा आत्मा तुझा श्वास
जेव्हा तेथून निघून जातो
सगळ पुन्हा सोडून गातो
वारा सुध्दा सोडून जातो

दूर तेव्हा कूटे तरी
एक दिवा जळत राहतो...

- मनोज गोबे

काल मला स्वप्न पडलं

काल मला स्वप्न पडलं
स्वप्नात दिसलं घरकुल आपलं

घराभोवातली बाग होती
पाना फुलांना जाग होती

फुलेही थोड़ी कुजबुजली
माझ्याकडे बघून हसली

मी म्हटलं हसलांत का ?
तशी मला बोलू लागली

जीवन आमचं क्षणिक असतं
तरीही आम्ही फुल्तोच ना

वारा असो व़ा नसों
तरीही आम्ही खुलातोच ना

आम्ही कधी रडतो का
मनामध्ये कुढतो  का ?

खुडण्या जेव्हा येता तुम्ही
हात तुमचा धरतो का

फुलेही मला सांगुन गेली
तुम्ही सदा हसत रहा

आमच्या सारखा आनंद
चार घरी वाटत रहा

पाना फुलांचा निर्मल मंत्र
सरयाजनानना सांगत जाऊ

हाच मंत्र मनी जपुनी
जीवन गाने गात राहू

- मनोज गोबे

मी

बघुनी कष्ट कूटे कधी शहारलो मी
काटयातील  फुला सारखा बहारलो मी 

सत्येच्या आरशात किती कुरूप चेहरा
माझाच चेहरा बघून थरारलो मी 

पहिली वाहनामी अवतार प्रेशितांची
सहूँ कष्ट किती स्वत:ला सुधारलो मी 

घेवुनी गुपित सारे छातिताले नीखारे
निराश जीवनाला दूर सारले मी 

आशेचे दीप जेव्हा विझून गेले सारे
स्वत:ला अंधारात कसा उभारलोमी

आवाज येत आहे मृत्यूचा माझ्या दरी
युध्य जीवनाचे अखेर हारलो मी

- मनोज गोबे

तूच होती तूच आहे

पावले मी टाकलेली ती आता थकनार नाही
तू जरिही थाम्बलेली मी तरी रुसनार नाही

घाव माझ्या भावनेला घातला त्यानी जरिही
तू तुकवली मान तेव्हा मी तरी झुकणार नाही

ठेवला विश्वास होता हसरया नयनात काल्या
वाटले तुज घाव देता मी अता उरणार नाही

दे मला कालिज माझे सोड त्या हट्हस वेडे
सांग डोळ्यातील पान्या आग ही शमनार नाही
 
छाटले  बाहुस किंवा  तोडले पायास दोन्ही
दाटल्या अश्रुस माझ्या सांग मी रडणार नाही

तूच होती तूच आहे तूच माझी प्रानज्योती
दांडगा विश्वास माझा हा कधी खचनार नाही

- मनोज गोबे

दुनियेच्या बाजारात.... आयुष्य

या दुनियेच्या बाजारात
हसायचे राहुनच गेले
मागण्यात  आयुष्य  सारे
पद्पथावर हरवून गेले
              पाहत आयुष्याची ही
              तिथेच झाली
             अपेक्षेच्या पदरी सदा
             उपेक्षाच आली
आयुष्य सांधताना  सारे
साखरे परी विरघलूंन गेले
हे दू:ख आसवाचे होते
पापन्याताच  ते बंदिस्त झाले
             आयुष सारे मी ओंजलित भरताना
             सूखे अलगद गलुन गेली
             दू:खाच्या थेम्बानिच
             आयुष्याला साथ दिली
चालताना पुढे आता
परतीचे ठसे हरवले
ह्रुदयाचे  हे  गीत गायाचे
सारे अपुरेच राहिले
               या बाजारात मानुस जोडताना
               माझे सारे मानुसपन हरवून गेले

- मनोज गोबे

आकांत

चांदने घेउन गेलीस तू
आयुष्य काळी रात्र आहे
प्राशुनी अंधार सारा
आजही मी गात आहे
तू दिलेले जहर सारे
भिनले जरी प्रानात आहे
वाटते तरी ही मला की
आज ही कैफात आहे
ही कशाची मज नशा ?
काय या व्यसनात आहे ?
तू दिलेले दू:ख ही
आजला बहरात आहे
नयनातल्या अश्रुतुनी
आटवांची बरसात आहे
तिपलेस तिपुर चांदने
तेज तुझ्या परसात आहे
वेदनेचे रोप माझ्या
वाढते ह्रदयात आहे
अन सुमनांची सेज
तुझ्या नशिबात आहे
तू माझी नव्हतीच कधीही
कळ ही काळजात आहे
जिव हा वेडापिसा अन
वेड़ाच हा आकांत आहे


- मनोज गोबे

तुझी शेवटची भेट

सापाने कात टाकावी   तशी
माझी प्रीत तू टाकुन दिलीस
सहजपणे
तेव्हा मला आटवल तुझ वाक्य
" इतका जिव लावू नकोस ! "
कारन तुला टाउक होत
जडलेला जिव
निर्जीव कातिसारखा
टाकुन देता येत नाही
अलगदपणे !
पण हे सार कलान्या आधीच
मेंदूला लागलेल्या
आसंख मुन्ग्यानी
माझ्या उभ्या आयुष्याचे
वारुळ बांधले
आणि मी निश्चालपने,
पाहत राहिलो
तुझी शेवटची भेट
डोळे भरून !  

- मनोज गोबे 

चित्र

स्वप्नातले सारे रंग
आता उडून गेले
मी चित्र रेखातनेही
आताशा सोडून दिले
नीले आकाश हिरवी पाने
पक्षांचे मंजुल गाने
सुंदर फुले छठा अनंत
स्वप्नात व्हायचे सारे जिवंत
पण स्वप्नातही
पंख फुटतात
आणि ती उडून जातात
कसले रंग कसले गंध
विरून गेले सारे  तरंग
आयुष्याचे एक पान
असे कसे कोरेच राहिले ?
अनेकदा रेखातुनही
रंग सारे मुकेच राहिले
पांडर् या शुभ्र कागदावर
आता फक्त धुकेच राहिले ..

मनोज गोबे

रानफुले

तुझ्या वाटेवर मी सांडले माझे अश्रु
त्यातील वेदनेच्या बिजान्कुरांची
आज रानफुले झाली आहेत
तू माघारी आलीस तर
तुला दिसतील त्या फुलांत
माझ्या व्यथित मनाची
हलुवार स्पंदने !
पण तू बदलली आहेस
तुझी वाट
आणि माझ्या पर्यंत येणारे रास्ते
बंद केलेस कायमचेच.....

- मनोज गोबे 

भावनांचा बाजार

इथे भावनांचा बाजार पहिला
इथे मी मनांचा आजार सहिला

दिसल्या कुनाकुनाला जखमा उराताल्या
दीपज्योती विझून गेल्या माझ्या घरातल्या

माझ्याच वागण्याचा अर्थ मला कलेना
मतलबी या जगात स्वार्थ मला कलेना

नको नको रे आता हे अगतिक अस्तित्व
गेली जलुन अस्मिता, गेले फासावर स्वत्व

आयुष्य  नाव आहे फक्त आघातांचे
आभार मानले मी सारयाच घाताक्यांचे

माझ्या समोरून गेली माझी हो प्रेतयात्रा
डोळ्यानी पहिली मी ती अवहेलनेची जत्रा

पोटाशी धरून ज्यानी पाठीत वार केला
त्यांच्याच साठी माझा का प्राण घुटमळला

- मनोज गोबे

अनामिक

शोधात स्वत: च्या जेव्हा मी एकला निघालो
रूप दुनियेचे सारे नकली निघाले 

वाटले मला जे प्रमाणिक अन थोर होते
ते सारे संधिसाधू चोर होते

पाहिले मी गलुन पडलेले मुखवटे
खोटे होते त्यानी पलालेले दुःखवटे  

भासले जे शुभ्र राजहंस आगले
निघाले ते पिन्दावर तपलेले कावले 

गस्त घालणारे जे पहरेदार होते
ते लुटेरे अणि दरोडेखोर होते 

आयुष एक चकोरित बध्द होते
अनेकजन येथे शापित विध्द होते 

भविष्य माझे सारे उदवस्त होते
माझ्याच कोशात मी बंदिस्त होतो 

जनिवांचे अर्थ ही अगतिक होते
माझा घरात मी अनामिक होतो ...

- मनोज गोबे 

कळले कधी न मजला,

कळले कधी न मजला,
नाते तुझे नि माझे ;
कोवळया मनात काही,
रुजले अन अंकुरले !
सुचले कधी न मजला ,
सवारने मनास माझ्या ;
स्वप्नात सुगंधी काही ,
फुलले अन बहरले
रुचले कधी न मजला ,
फसविने स्वत: ला ;
हरविले माझे काही ,
अन मी मोहरून गेलो !
- मनोज गोबे

शयाद वो मिल जाये

एस  पर्वत  में , एस  पथज़द में  फूल  कोई  खिल  जाये ....
...कब  से  उसको  दुंड  रहा  हु ..शयाद  वो  मिल  जाये ....!!!!
तुम लाखो चुप हो मुजसे लेकिन मेने दुंड लिया आहे ..
नाम पता मेने इस दिल से पूछ लिया हे .....
कुछ सुनती हो न कुछ चुपसी रही हो ..
जल्दी सी एस जिन्दगी में  चली आओ ...!!!!!!

रूट जाने वाले

रूट  जाने  वाले  हमे  और  याद  आने  लगे...
हमने  दिल  से  कही  अपनी  मजबुरिया..
दिल  को  लेकिन  ये  सारे  बहाने  लगे ..
भूल  जाने  वाले  हमे  याद  आने  लगे ..

उनसे  बिचड  जाये  कसे  हम  जिनसे  मिलने  हमे  बहोत  ज़माने  लगे...
रूट  कर   हमे  वो  हमे  भूल  जाने  लगे  और  वो  हमे  और  भी  याद  आने  लगे ...

मनोज ... 

माझी काही स्वप्ने

दुष्ट लागणा जोगे सारे गाल बोट हि कोटे नसे
जग दोघांचे असे रचू कि स्वर्ग त्या पुढे  फिका पडे
स्वप्ने हूनन सुंदर घरटे मना हून असेल मोटे
दोघानाही जे जे हवे ते होईल साकार येथे
आनदाची अन तृप्तीची शांत सावली येते मिळेल

जुळले रे नाते अतूट आणि  जन्म जन्माची भेट
 घेउनिया  प्रीतीची आन, एक रूप होतील प्राण
सहवासाचा सुन्गंद  येथे आणि सुन्गद रूप दिसे ...

जानेमन,

जानेमन, 

एक नाम तुम्हारा लेकर हम जीते है मरते है ,
ये इश्क निभाना देना तुम गुजारिश ये करते है ,
तुम खुश हो तो हम भी यु खुश रहते है
तुम रूटो तो हम खुद से रूटे रहते रहते है ..
ये जान लो बस तुमसे ही हम अपनी खबर रखते है
तुम भूल ना जाना इसको  गुजारिश ये करते है

जितना भी हम तुमको चाहों तो कम लगता है
ये इश्क इसीलिए ही तो पल पल बढ़ता है
तुम से ही इस  जीवन का सारा ही भ्रम रखते है 
तुम तोड़ ना देना इसे ये गुजारिश करते है 

मनोज 

जीवन मृत्यु

जीवन मृत्यु

ती सावळी रात्र, जणू पांढऱ्या पावालानिच, आली होती अस्तित्वात
जेव्हा आईला वेदना देत , मी आलो या जगात
चार दिवस मिळाले, मायेची उब अन ममतेचा ओलावा
नंतरचे दिवस जाताहेत असेच
पाय पोलताहेत, हात भाजताहेत, हरदयातिल वणवा तर
धग्धग्तोय निरन्तर
तरी ही पाण्याची ओंढ नाही
फ़क्त वाट पहची त्या दिवसाची
जो सोनियाच्या पावलांनी येणार आहे कधी तरी
दुःख:ची अन क्लेशाची पाण्याने विझनारी
शमनार आहे, उसळत्या  ज्व्यलानी 
निर्व्याज प्रेमांन घेणार आहेत त्याच ज्वाला कुशीत
आणि उरणार आहे राख़ राख फ़क्त राख ..हवेत एकटीच उडणारी..
-- मनोज गोबे