तो मुळातच वेडा..
अश्रुदेखील शरीराचा भाग म्हणुन जपणारा
मी मात्र अगदी चंचल..
अश्रुदेखील सांडतांना, खळखळुन हसणारी
तो नुसताच कवी..
आभाळ जरी भरून आल तरी त्यावर कविता करणारा
मी मात्र शब्दवेडी..
एक एक ओळ रचतांना, यमकांच भान जपणारी
तो अगदीच भावुक..
सुर्यालाही - चंद्रालाही एकाच नजरेने बघणारा
मी मात्र वेगळीच..
मला ऊन नको, फक्त सावलीतच फिरणारी
पण त्याची कविता वेगळीच,त्याचा अर्थही वेगळा..
एकेका शब्दात भरलेला असतो
चंद्रचींब मारवा माझी कविता एक्कलकोंडी फक्त मनमोकळ हसणारी
माझ मलाच कळत नाही, का स्वतःतच फसणारी ?
No comments:
Post a Comment
हर गडी बदल रही रूप जिन्दगी...